W czasie pobytu w Niemczech, zadzwonił pewnego razu sąsiad – Polak, mieszkający w pobliżu, zapraszając mnie na herbatkę.

Pobręczał coś niezrozumiale w słuchawkę, podając swój adres, a że za piątym razem i tak nie zrozumiałam, postanowiłam pójść, na tak zwanego „czuja”.

Trafiłam. Woda w czajniku już wrzała i po chwili smętnie dyndała przede mną metka od jakiejś lury.

Od razu mnie zmierziło. Bo wiecie: smakoszem nie jestem, nie oczekiwałam saskiej porcelany, ale żeby aż TAK zbeszcześcić ceremoniał??! Szklanka – bum, woda – chlup, herbata – siup! Dobrze, że cukier nie z wora.

Chłopak uwinął się z herbatką szybko, widać śpieszno mu było do konwersacji – dedukuję słusznie.

- To opowiedz coś o sobie – domaga się z grubej rury, bez krzty subtelności. Ale ja się tak łatwo nie daję i odbijam piłeczkę z pytaniem.

Mój rozmówca nie ma jednak zbyt wiele do powiedzenia, więc zagaja podsumowująco:

- Nudny jestem, nie?

Hmm. Trudno zaprzeczyć, ale na razie się tylko uśmiecham i siorbię breję.

- No, ale powiedz …. Nudny jestem, nie? – domaga się potwierdzenia rzeczy oczywistej.

- A tak poza tym, to co tu porabiasz? – próbuję inaczej ukierunkować rozmowę.

- Tak myślałem, że będziesz myślała, że jestem nudny. – zapętlił się.

Nie! No kurczę! Wiecie, nawet gąbka ma swój punkt nasycenia i cierpliwość każdego osiąga swój kres. A ja jeszcze trwam. Dacie wiarę? I to przy lurze! – nie zapominajcie.

- Ale fajnie, że przyszłaś. Ale nudny jestem, nie? – wyraźnie czeka na potwierdzenie.

Nie zdzierżyłam. Skoro tak tego potrzebował, żeby mu to ktoś powiedział. Dobra, niech będzie moja strata.

- No – mówię łagodnie – To ja już pójdę. Dzięki za l…. herbatę. – żegnam się pospiesznie.

Tak się zastanawiam ile mogła trwać ta moja „zapoznawcza” wizyta – 15 minut?