Przed każdym treningiem dwumetrowy Wojtek pochodził do mnie i warcząc, sapiąc, rzężąc i robiąc przy tym okropnie srogie miny, prezentował nikomu nie znane wyimaginowane techniki rodem z „Wejścia smoka”.

Scenariusz był zawsze ten sam. Ja siadałam na ławeczce gimnastycznej, Wojtek wchodził rozgrzewał kark dwoma szybkimi ruchami i poszukiwał ofiary – czyli mnie.

Tym razem nasz bohater wszedł na salę i dymiąc z nozdrzy, krocząc na szeroko rozstawionych nogach w moim kierunku, ryknął:

- Sprałbym kogoś!!!

- Ale czemu Agatę? – spytał zaintrygowany kolega, siedzący obok i na wszelki wypadek odsuwając się ode mnie na bezpieczną odległość.

- Bo najsłabsza!!! – rozbrajająco szczerze uzasadnił swój wybór sympatyczny kolega.