- Mamo, dlaczego tu wisi krzyż? - zagadnęła starsza już w progu, kiedy nie było czasu na żadne pytania, a już na pewno nie tego typu.

- Bo, yyyyyy, wychodź już, nie mamy czasu - wybrnęłam elokwentnie, ale dziecię się nie poddawało.

- Pewnie dlatego, tłumaczyło sobie niezrażone, że mamy pamiętać, żeby być świętymi, prawda?

- Prawda, prawda – mówię na odczepnego i wyciągam dziecinę siłą z domu.

- Ale ja już jestem święta – chwali się z dumą i na poparcie dodaje: - Śpiewałam święte piosenki na festynie!

I z młodej piersi wyrywa się spontanicznie „święty” repertuar: Taki mały, taki duży, może święęętym być, …..

Młodsza przyłączyła się nieśmiało do piosenki, bo też chciała być święta, ale walnięta w łeb przez starszą, szybko ucichła.