Śniegi się jeszcze całkowicie nie rozpuściły, zalegają w miejscach ocienionych, dzisiaj już skwiercząc, bo wreszcie wyjrzało słoneczko. Może nie aż zaraz takie, by bez uszczerbku na zdrowiu wchłonąć piwko pod parasolem. Niemniej, bardzo przyjemnie się zrobiło, z wyjątkiem może tej smutnej konstatacji, że minióweczki już raczej tylko w sklepach. Cóż, przynajmniej łatwiej o równowagę na wolnym powietrzu. W domu równoważyć się nie muszę, więc ekscesy - owszem - bywają. Ale ich temperatura, bez względu na porę roku jest podobna - powiedzmy taka jak w akwarium dla łososia. Nie byłem łososiem. Kurczę, nawet nie jestem! Może to świetna temperatura - kto wie!? Tyle, że ja ożeniłem się ze swoją pierwszą miłością, poznaną - a jakże! - nad jeziorem, mając lat szesnaście, bez dwudziestu sześciu dni, i przez to nie wiem nic o życiu, pozbawiony skali porównawczej, i ojeju!, jak to brzmi tragicznie, jak ten szczupak a'la łosoś! Tymczasem, mój młody serdeczny przyjaciel z pracy, już ma się żenić cztery razy do roku, tyleż rozstań przechodzi, i tyleż pociech wynajduje w międzyczasie. Jak np. tę dzisiejszą, zamężną ledwie od czerwca, czy lipca, przybyłą specjalnie do niego, pociągiem - nomen omen! - nie z bardzo daleka, choć z innego świata, a on mi o niej opowiada, że ona go kocha, ale jemu to właściwie wcale nie przeszkadza! Zna ją parę lat, i zawsze się jakoś "dogadywali". Ludzie, tlenu! Zaczynam wierzyć w sens noszenia walkmana, odciąć się rytmiczną sieką od tej nierytmicznej, zatkać sobie uszy, na każde pytanie odpowiadać głupim uśmiechem podając numer informacji kolejowej, bądź adres najbliższej piekarni. Nasz wspólny bełkot i tak nie ma najmniejszego znaczenia. Jak więc uciec przed tym wszystkim? To proste. Nie uciekać! Trwać, wstrząsać łbem i kminić! Tylko jak, jeśli się nic nie wie o życiu... :)