- Niech wejdzie.

Rozglądam się nerwowo, ale widzę, że patrzy na mnie. Dźgam się palcem wskazującym w klatę, żeby się upewnić, że ona to ja.

Ona to ja - okazało się rychło. Wchodzę więc ja - ona do gabinetu w celu kontrolnym.

- Niech się rozpłaszczy.

Znowu się rozglądam nerwowo, bo pomijając dwuznaczność propozycji, nadal nie mogę się przyzwyczaić że ona to jednak ja.

I już wyciągałam palec wskazujący by się nim ponownie dźgnąć, kiedy - tym razem palec lekarki, pozbawiając mnie wszelkich wątpliwości, wskazał wieszak.

Wzdrygnęłam się, żeby ochłonąć po tej dziwnej formie zwracania się do pacjenta, kiedy padło kolejne pytanie:

- Z czym przyszła?

Z rozpaczy chciałam już orzec jednym tchem, że:

- Przyszła do kontroli, bo jo bolo oczy i że chciała się upewnić, że oczy jednak ma: ona - ja zdrowe i w związku z tym, czy pani doktór szanowna mogłaby dokonać oceny?

Ale wiecie, że chcieć, to nie zawsze móc, więc powiedziałam coś w ten deseń, w miarę poprawną polszczyzną.