Wsadzili nas na pakę jakiejś rozklekotanej ciężarówki. Dla pewności przewiązali oczy przepaskami, żebyśmy się nie mogli rozeznać w terenie. Jechaliśmy na wojnę. Wróg był niebezpieczny i uzbrojony po zęby.

My uzbrojeni jedynie w zęby i stroje maskujące. Niektórzy mokre, bo nie zdążyły wyschnąć, po poprzedniej akcji.

Zimno, a my w okopach. Twarze umorusane błotem dla kamuflażu, żeby nas wróg nie dojrzał (wyimaginowany wróg, dodam, ale kamuflaż musiał być prawdziwy). Czekamy na „odbój”, żebyśmy mogli dalej szurać brzuchami o ściółkę leśną (czołgać się) i masowo zbierać kleszcze, albo czatować za drzewami, tak by wróg nas nie dostrzegł.

Na razie jedynymi naszymi wrogami byli instruktorzy, którzy strzelali w łeb za fioletowe od jagód gęby. Staraliśmy się więc jeść je tak, aby przewinienie, za które groziła niemal śmierć – było jak najmniej widoczne.

A ile tam grzybów było!!! Tu grzyb, tam grzyb, a tam kolejne, ech, serce się krajało, że nie można ich zbierać.

O, „odbój” – można wyjść zza krzaka. Idziemy więc kupą i czekamy na dalsze sygnały. Nadszedł wkrótce, jak tylko znalazły się odpowiednie rowy z kałużami. Reakcja była natychmiastowa. Kto nie zdążył zając lepszego miejsca, kisił się w błocie.

Czekamy, aż nam spodnie do gaci przemokną, bo wroga jakoś nie widać. Zimno, kurczę. Zabawa zaczyna mnie już nużyć i robię się lekko nerwowa, bo czuję że moknę.

Ja moknę, a jakiś baran leje w krzaki, w które może za chwilę będę musiała wskoczyć. Nie, normalnie cholera mnie wzięła i wywrzaskując całą swoją złość ryknęłam:

- Gdzie lejesz, świnio o o o o! – i zgasłam równie szybko, był to bowiem jeden ze srogich instruktorów, który od tyłu wyglądał normalnie nienormalnie, czyli tak jak my wszyscy.