Pamiętacie wiersz Białoszewskiego "Namuzowywanie"? W ogólniaku podjęłam sie interpretacji "na żywo" i dostałam takiej głupawki, że nawet sroga polonistka wybaczyła mi moją niemoc.

Nie pamiętacie? Dobra, przypomnę. Ej, nie uciekajcie, to krótkie jest:

Muzo
Natchniuzo

tak
ci
końcówkowuję
z niepisaniowości

natreść
mi
ości
i
uzo

Fajne, nie? A ja, przyznam nie bez dumy, odkryłam nowe znaczenie tytułowego słowa.

Jak sobie leżę na dowolnie wybranym boku, albo jeszcze lepiej - na wznak z wysoko uniesionymi nogami, zamykam oczy, kładę ręce na (chi chi) podołku, włączam muzę, .... to co robię?? No, co?!

NAMUZOWYWUJĘ SIĘ! Acha. No? Dobre, co?

"Leżę sobie, nic nie robię, ...., może trochę jest mi wstyd lecz nie robię nic, la la la la" . Namuzowywuję się! Jest pięknie, ech.

Czar pryska, kiedy w najmniej oczekiwanym momencie słyszę: Maaaaaaaamooooooo, kuuuuuupaaaaaa!