Mam słabość do pana Waldemara P.
Naprawdę. Lubię go. Nie wiem, może dlatego, że od wczoraj wiem, że też dojeżdża do pracy pociągiem. A może dlatego, że (eureka!) jest podobny do wróbla ćwirka:) Ej, no przepraszam, ale naprawdę. Doznawszy owego olśnienia podczas wywiadu pani Anity W. z panem premierem, przypomniałam sobie kolejno kota filemona, lisa leona, krecika no i mojego ukochanego Sindbada, a zaraz za nim tę historię:

Rok temu udało mi się trafić na jeden odcinek tej przygodowej bajki. Przejęta wzruszeniem do głębi swych trzewi zaczynam ją streszczać bratu. Wszystko po kolei. Ze łzą w oku. Że Sindbad uratował życie sarence, i że ta sarenka w dowodzie wdzięczności wyniosła mu z wody kosz cennych klejnotów…
- sarenka?
No. Bo ratując ją, Sindbad uratował wszystkie sarenki, jej siostry, z którymi ona mieszkała. No i potem, jak ona mu w podzięce dała te klejnoty, to się na zawsze pożegnali, bo ona musiała wracać do wody.
- sarenka?!!
A ja, jak w dym, że no sarenka, sarenka, i Sindbad był smutny, bo mieli się już więcej nie zobaczyć, a on się w niej bardzo kochał, bo ona miała takie ładne długie włosy…
- SARENKA?!!!!
no sarenka, sarenka, co się tak bez sensu ciągle dziwisz? … o matko…
nie… ekhm… tej sorry, ale to
SYRENA
SYRENA to była.

Alleluja!!! Na kolana narody!
I to by było na tyle ze wspomnień inspirowanych polityką