Święto Zmarłych. Msza na cmentarzu. Chwila podniosła. Tere-fere. Nikt nie słucha. Wszyscy mają oczy dookoła głowy i tylko obczajają kto z kim i w czym. Ale dobra, załóżmy, że mimo wszystko podniosła jest.

Moje dziecko z braku innego siedziska klapnęło na grobie i jakieś przygaszone siedzi (jak nie ono). Acha, gorączka, uuu :(

Dobra, mówię do męża, biorę ją i wracamy i nie zważając na dostojeństwo miejsca, ładuję sobie "zdechlaczka" na tzw. barana.

W połowie drogi do wyjścia, dziecię się ożywiło i ścinając "barana" z ostrogi, wydało głośną komendę:

- Dalej, parówo!

:/

Tak mi się przypomniało, bo przed chwilą druga bambaryła wydała komendę, mobilizując mnie do przyniesienia plastelinki, mówiąc:

- Rusz się, śledziu!