Obóz zuchowo - żeglarski. Ja w roli surowej wychowawczyni z zasadami, trzymam wieczorną wartę. Obok - obóz żeglarski dla starszej młodzieży.

Spokój, cisza, ... Aż tu nagle jakieś cienie zbliżają się do zuchowych domków, otwierają drzwi i bezczelnie włażą dzieciakom z włączonymi latarkami "na salony".

O, żesz ty ...! - myśle sobie - harcerzom figli się zachciewa i mi dzieciaki budzić będą! Niedoczekanie.

Zrywam się, zanim to nastąpi i głośnym, stanowczym "E!", zwracam uwagę, że tu się pilnuje.

Cień mnie zauważył, kierując światło latarki tym razem w moje oczy.

- Czego tu?! Spadać mi stąd z tą durną latarką! - zaczynam łagodne pertraktacje.

Latarka nic. Nadal po oczach daje. Więc przybieram pozę Czaka Norisa i dalej nagabuję, żeby latarkę wyłączył - buc jeden, bo zaraz od tyłu będzie świecił. I czego się tu plącze, nic lepszego do roboty nie ma, że maluchy straszy?!

- Wyłącz to, idioto, do ciebie mówię! - dokładniej precyzuję.

Ale nadal nic. Zero reakcji. Tzn. światłość nadal po oczach bije, a niezrażony cień, prze niczym tur.

I gdy już miałam włączyć ciężką altyrerię słowną, ewentualnie użyć nóg i rąk w celu spełnienia obietnicy, latarka zgasła, a przede mną stanął ..... kierownik obozu, we własnej osobie :/

- Ooo, ooo, to pan (?) Eeee, tego, .... - trochę mnie przystopowało w krasomówstwie.

- No, ale przynajmniej widać, że ktoś tu pilnuje - odparł, uśmiechając się pod nosem, widząc moją głupią minę i życząc mi dobrej nocy, udał sie na spoczynek.