Wybrałam się wczoraj z dzieciakami na Festiwal Piosenki Przedszkolnej. Nie po to, żeby śpiewać, ma się rozumieć. Nawet tu bym się nie zakwalifikowała, choć ponoć "śpiewać każdy może".

Normalnie, zabawa prawie jak w kabarecie. Na początku były, niestety, śliwki robaczywki, bo pierwszej dziewczynce nie włączono mikrofonu i się biedna dziwiła, co tak cicho.

Drugiemu uczestnikowi w połowie piosenki skończył się podkład muzyczny, ale był dzielny i dał rade. Zaśpiewał a capella, choć przez łzy.

Jeden z chłopców wszedł smutny na scenę, zaśpiewał wesołą piosenkę, jakby to był marsz żałobyny, z tą samą miną odebrał nagrode, a przy odbieraniu nagrody głownej, był niemal przybity. Nawet drugi miś nie poprawił mu humoru. Zapytany, czy się cieszy, bo wygląda, jakby bardzo :), odpowiedział zupełnie szczerze, że nie :D

Kolejna mała uczestniczka zapytana o to, czy wie co nam zaśpiewa, odpowiedziała z rozbrajającą szczerością, że nie, wyzwalając spontaniczną salwę śmiechu. Konferansjer jej podpowiedział, wiec zaśpiewała oczywiście pięknie.

Jeden z młodszych uczestników ułożył się wygodnie w kąciku sceny i znudzony próbował spać. A za chwile wywołany do mikrofonu rozpłakał się ze strachu. Wszyskto skończyło się pomyślnie, bo jednak dał się namówić na występ, choć pierwszą zwrotkę musiała zaśpiewać mama :) Właściwie, to ona też powinna zostać nagrodzona, bo to nie takie proste - wyjść i sobie, tak, po prostu zaśpiewać do mikrofonu, bez wcześniejszej terapii psychologicznej.

Podczas, gdy jury debatowało, na scenę weszły starsze solistki. I z piosenki przedszkolnej zrobiła się dyskoteka. Dzieciaki, znużone długim siedzeniem, uwolniły pokład trzymanej na wodzy energii i ryszyły w tany.

Było fajnie. Co tu dużo gadać.