…sople rosły w siłę.

Jak tylko w nocy pojawiły się przymrozki, jak tylko temperatura w ciągu dnia spadła – w moim biurze wyłączono ogrzewanie. Dziękuję Ci o Kierowniku Budynku Tego.

Uwielbiam ten przełomowy moment na wiosnę. Brnę przezeń każdego roku, albowiem, niezależnie od tego, dokąd w danym roku się przeprowadzamy, zawsze trafiam na pokój, do którego słońce nie zagląda. ZAWSZE.

No to brnę.

Celem zdobycia dowodów rzeczowych do corocznego protestu przeciw haniebnym warunkom pracy, wypożyczyłam wczoraj z domu termometr i … niestety jestem nieco zawiedziona, gdyż i azaliż uparty łotr chyba-raczej-na-pewno łże, pokazując AŻ 17 stopni. Wg mojej wewnętrznej czułej miarki, w której głęboką ufność pokładam, biurowe powietrze osiąga CO NAJWYŻEJ dziesiątkę. I śmiem przypuszczać, że gdyby me stopy wypełniała rtęć, to jej słupek w tym otoczeniu nie dobiłby nawet do połowy łydki mej. Słowo.

No, ale brnę dzielnie dalej.

W wełnianym swetrze i szalu, w towarzystwie gorących herbat (2l/ h) i ludzi, którzy w przelocie mnie odwiedzają. A te ludzie, które mnie odwiedzają, mają mi bardzo dużo odkrywczych rzeczy do powiedzenia i normalnie bezczelnie je mówią, na głos!, zamiast dzień dobry:

„ależ ma Pani zimno!”

Kurcze, no powiedz Pan/Pani faktycznie. Zimno. Niektórzy mają zimno na wardze, a ja w biurze. Oto jaką mam fantazję! A bo wie Pan/Pani, wkurzona jestem na tę wiosnę, co taka przyszła i od progu się panoszy; Postanowiłam, że nie będzie mi się siksa jedna rządzić, więc uwięziłam tu to zimno, żeby się nim błogo obtoczyć; W końcu ten pokój - moim królestwem, a oziębienie członków ciała - rozkoszą najczystszą, powiadam Panu/Pani.

Idę robić herbatę.
A jak ktoś jeszcze, tonem odkrywcy Atlantydy, oznajmi, że mam zimno – dostanie zimną pięścią w nos!

Myślcie o mnie ciepło
Cześć