Jestem w pracy w wydaniu: ledwo siedzę – ledwo myślę - ledwo stoję.
Za oknem słońce. Drzewo na mych oczach rozwija bujne zielone liście (tak szybko jak w filmie przyrodniczym! PRZYSIĘGAM), a dwa piętra niżej jakieś obce bezczelne ludzie rozłożyli sobie fotele w biało-zielone pasy i teraz polegują na nich leniwie. Tak jest. A ja, w tym swoim wydaniu ledwo-ledwo, od chwili, gdy przypadkiem przyuważyłam tę sielankę a’la śniadanie na trawie – nie jestem w stanie nic. Absolutnie NIC.

Tyle tylko, by się złamać i dać ten wpis.
I nie wiem, co o tym myśleć.
Ani chybi to uzależnienie.

Złamas ze mnie i tyle.
Złamas i leń.

Cześć.

PS. I sentencja z życia mego wiosennego: warto mieć dwa płaszcze, tudzież kurtki dwie, wiosenne, po to, by jak się opuści miejsce pracy bez okrycia wierzchniego (bo się zapomniało, tak?)- mieć co wyciągnąć z szafy (i na grzbiet wrzucić) następnego dnia rano, gdy temperatura kołacze się w okolicach siedmiu stopni.

Rzekłam.
:)pa