Nie raz zdarzyło mi się w dzieciństwie wrzeszczeć tak jakby mnie kto ze skóry obdzierał:-))) Robiłam to, gdy brakło argumentów żeby postawić na małym swoim … ale wystarczyło by mi wtedy pokazać efekt pracy Gunthera von Hagensa, a z pewnością potulnie bym się zamknęła. Rodzice mogliby mieć obawę, czy aby nie zamilknę na zawsze.. ale pewna jestem że dostęp do ciszy i moją uległość otrzymaliby natychmiast.

Niestety nie dysponowali takim środkiem wychowawczym i musieli poradzić sobie sami:-))))

Czasy się zmieniają. Teraz każde dziecko i każdy rodzic może z bliska zobaczyć kontrowersyjną wystawę "Cielesne światy". No może nie tak do końca każde, każdy i z bliska, bo wystawę niedawno otwarto w Los Angeles. Ale dla chcącego… (jakby co, zawsze można pojechać do niemieckiego Guben albo powodzić wzrokiem po: http://www.plastinarium.de).

Pokaz wzbudza wiele emocji i, jak to bywa przy takiej okazji, cieszy się ogromnym powodzeniem.
Nie moim (w tym miejscu dodam, tak jakoś czuję, że dla własnego dobra muszę: wrzasków bez powodu już dawno zaprzestałam;))) Mi wystarczy rzut oka na internetowe fotografie. I nic mi więcej nie potrzeba. Mocnymi nerwami nie dysponuję, więc na wystawę niemieckiego lekarza się nie wybiorę, choćby był i w Polsce. Ja grzecznie, ale nie tylko z grzeczności:-), przytakuję Bogu, który miał świetny pomysł, że zaopatrzył nas w skórę. Nie jest co prawda idealna. Ciepła nie daje, ani przed zimnem nie chroni, czasem jest nie taka jakbyśmy chcieli, mało zaróżowiona, za łysa, zbyt blada, zbyt zarośnięta, nierówna, nie śniada, za czerwona… ale zakrywa co trzeba. A co najważniejsze, choć zamyka nasze wnętrza szczelnie – nie ogranicza. Mnie przynajmniej;-))))

Nie chcę rozwodzić się nad tym czy to, co Pan Hagens robi, jest moralne (bo przygotowując ekspozycję korzysta z ciał ludzkich; martwych, rzecz jasna). Zamiast tego wolę sobie porozmyślać o tym, że jest w nas dużo, często/czasem* niezdrowej, ciekawości. Jest i będzie choćby nie wiem ile razy powtarzano, że prowadzi do piekła. Od dziecka lubimy zaglądać za kulisy, odsłaniać tajemnice, węszyć, podglądać, rozwiązywać zagadki… I TO nie mija jak świnka, czy ospa. Mało chyba jest ludzi, którym WSZYSTKO JEDNO co kryje się za TĄ ciężką kotarą, albo co w TEJ zamkniętej skrzynce się mieści. Strychy stare i mroczne zakamarki, choć z pająkami, to jest TO.

Nade wszystko zaś mamy pociąg do, i tu uwaga, bo odkrywam ważną ludzką potrzebę – DRAPANIA:-)))). No naprawdę! Kusi małe ukąszenie komara, oparzenie pokrzywy, gojąca się mała ranka, nagła wysypka… i drapiemy, drapiemy, drapiemy z rozkoszą, z ulgą, czasem z masochistycznym zacięciem…
Wiemy, że NIE POWINNIŚMY, że na widok krwi robi nam się słabo, że ran rozdrapywanie i jątrzenie po prostu często boli… a jednak. Żadne ostrzeżenia i groźby, że będzie blizna, że będzie ślad, że się nie zagoi, że to ałłłłka – nas nie hamują. I gmeramy dalej i głębiej. Ospa to dla nas nie lada wyzwanie i test na wytrzymałość;-))))) Choć to wcale nie jest tak, że TYLKO natrętne swędzenie skóry paznokcie na pokuszenie wodzi.

Teraz, by dociec o co mi tak naprawdę chodzi, drapię się w głowę. Choć mnie nie świerzbi i chęcią dotknięcia w kulę skręconego mózgu – nie pałam;-)

Czochranie wysnuwa mi z łepetyny na koniec coś takiego, odkrywczego wielce, że: tej w/o tkwiącej w nas potrzebie - popularność zawdzięczają gry zdrapki. :-)

Puenta, ze palce lizać;-D

*) niewłaściwe skreślić;-))))