Jego oczy przypominały dwa spokojne jeziora,po brzegi wypełnione Miłością

Dłonie,choć już schorowane,...delikatnie głaskały głowy ludzi...

Jego serce biło w sercach wielu...

Twarz,jak niebo w pogodny dzień,przypominała, że jest Ktoś jeszcze,ponad tym wszystkim...

Jego słowa, choć czasami surowe,ale sprawiedliwe..jednoczyły ludzi...

Kochał ludzi miłością bezwarunkową, bo Miłość była sensem Jego życia..

taki obraz został w moim sercu..i mam nadzieję,ze czas tego obrazu nie zatrze,nie zasłoni pajęczyną niepamięci,mimo tego,że już trzeci rok mija od momentu śmierci tego Wyjątkowego Ojca..Jana Pawła II..