Nie wiem, skąd to się bierze, ale kiedy jestem w pracy - współczynnik jedzenia, które pochłaniam, znacznie wzrasta. Dlatego też codziennie wyruszam solidnie zaopatrzona w kanapki (no, już nie tak solidnie przygotowane, ale mniejsza z tym).

Któregoś dnia jeden pan przypatrywał mi się z uwagą w czasie pałaszowania przeze mnie KOLEJNEGO już śniadania. Nie wiedziałam, że jestem obiektem obserwacji...

Pan: A po pani to wcale nie widać, że lubi sobie pani porządnie zjeść. [Pan był świadkiem zjadania przeze mnie pierwszego śniadania]
Ja: [kanapka stanęła mi w gardle i o mało się nie zakrztusiłam] ...

Może i nie widać... Ale od tego czasu, gdy jem śniadanie - mam przed oczami tę scenę. A pan jak mnie widzi, dziwnie się uśmiecha... Też mu się to przypomina? Ech...

Jestem żarłokiem, powiedzmy sobie to szczerze.