Proces przesłuchiwania płyt mego ojca trwa – właśnie dobiłam do Zdzisławy Sośnickiej.

Tak. I przypomniał mi się koncert życzeń.
Był kiedyś taki program w telewizji, wiecie?
Pamięta to ktoś jeszcze?
Tam, w tym koncercie, oprócz Mireille Mathieu w czarnej sukni, śpiewającej do pięknej czerwonej róży, występowała też Zdzisława Sośnicka z akompaniującym jej Zbigniewem Wodeckim. Wodecki to niespecjalnie mnie interesował, żeby nie powiedzieć, że wcale mi się nie podobał, gdyż i albowiem ja wtedy zakochana byłam w Zdzisławie Sośnickiej, NA ZABÓJ, bo ona była tam taka piękna, taka, że po prostu z nosem przed telewizorem mówiłam, że „Mama ja też chce mieć takie usta!!!! Kiedy będę mieć takie usta?!!! Mamaaaaaaaa, no!”. I marzyłam sobie o tych ustach. Bo ona w tym programie miała usta, które tak cudownie się mieniły, iskrzyły i błyszczały… i do tego miała duże sarnie oczy i takie jasne włosy, że wyglądała jak w aureoli … – tak to pamiętam.
Tak. Była nieziemska. Księżniczką z księżyca była. I bardzo nią być chciałam, taką jasną i jaśniejącą tak, że… to cud, że w ogóle zapamiętałam tego Wodeckiego szurającego w tle po klawiszach…

Tak…
No i co mogę jeszcze napisać?
Tylko tyle, że
ACH, JAK TEN CZAS SZYBKO LECI!!!!
Ot tak se leci…

Miłego weekendu
Niech on nam trwa troszkę;-))))))
No a i Wy bądźcie życzliwi:)
Pa