Szłam sobie w porannych ciemnościach przecinając mgłę. Ciach, ciach…Tak sobie szłam i szłam zadowolona bardzo, bo ona oporu nie stawiała i tak sobie pomyślałam, że to właśnie ją najbardziej lubię. Ze wszystkich wilgotnych zjawisk atmosferycznych – właśnie ją. Bardziej od śniegu. A tak! Bo śnieg to cham. A ona, o proszę, i błota nie naniesie i nogi nie podstawi. No i tak sobie właśnie myślałam, gdy tak szłam i szłam, aż się na dworcu zatrzymałam. I wtedy to już tylko stałam i stałam i stałam i stałam… i czy bardzo się powtórzę, jeśli znów napiszę, że STAŁAM?
Bo STAŁAM.

A jak się za długo na stacji stoi,
To już wiadomo, co się kroi…

Tadaaaaaaaaam…
Wszem i wobec ogłaszam, że pobiłam rekord spóźnienia.
Mój wynik jest piękny i w kształtach obfity.
Cudo po prostu. Ale spokojnie. Mam to w nosie. A tak!
Nie obrzuciłam bruku ani jedną cholerą.
ANI JEDNĄ.
Choć, prawdę mówiąc, w pierwszej chwili chciałam zalać
PKP i wszystkich dróżników świata potopem pomyj.
Ale mi minęło.
Jakoś tak nie wiem.
I wiecie co Wam jeszcze powiem?
Nadal lubię mgłę.

Miłego dnia
Pa.

PS.: A ten, kto mi ukradł dwa kartony sprzed drzwi biura, niech wie, że ręka mu uschnie.
Co za ludzie, no!!! Żeby puste kartony podprowadzać?! Kurcze… i teraz ja chyba będę musiała komuś zwędzić jakąś skrzynkę, żeby się spakować…
No bo się pakuję, tak?
Mam przeprowadzkę.
Ale o tym innym razem…
bo jestem dziś ze wszystkim spóźniona
pa

kciuki nadal aktualne
TRZYMAJCIE
jak rany
mocno