Jestem przekonany, że możliwe jest szczere przyznanie się do winy, zadośćuczynienie (a przynajmniej próba zadośćuczynienia), żal z powodu skrzywdzenia drugiej osoby, a jednocześnie brak potrzeby otrzymania przebaczenia...

Tylko co z tego, że jestem przekonany...
Choć wiem, ze brak argumentów nie jest dowodem na fałszywość stawianej tezy, to mimo wszystko chciałbym umieć znaleźć argumenty, które by tę tezę poparły.
Nie umiem, niestety...

A brak tychże argumentów, jest dla moich rozmówców koronnym dowodem na to, że: "nie może być szczerego żalu i przyznania się do winy, bez pragnienia otrzymania przebaczenia"

Na pytanie: "A dlaczego?" odpowiedzią jest najcześciej zwrot: "przecież to oczywiste" lub zwykłe milczenie...

Czy to moja wina, że myślę i z założenia nic nie jest dla mnie oczywiste?