Tęsknota mnie zawsze ogarnia gdy przeglądam w domowym zaciszu zdjęcia z wędrówek po bieszczadzkich szlakach. Łza się w oku kręci na myśl o promieniach słońca odbijających się w wodach górskich strumyków, jesiennych barwnych dywanach rozciągających się na połoninach i smakach regionalnej kuchni-palce lizać.
Myśli moje często krążą jak ptaki nad bieszczadzkim niebem i lokują się gdzieś pośród bukowych lasów Podkarpacia.

To tam znajdziemy niepowtarzalne miejsca, gdzie przyroda potrafiła wrócić do pierwotnej formy i naturalnej równowagi.


Niestety...,coraz częściej dowiaduję się o utracie pierwotnego i niepowtarzalnego charakteru polskich Bieszczad, co związane jest z coraz większą penetracją Podkarpacia przez rzesze turystów, nie tylko z Polski, ale także z zagranicy.
Czy to źle czy dobrze?..., trudne pytanie. Odpowiedzi będzie tak wiele i tak różnych jak wielu jest nas-wielbicieli "Biesów" i uroków górskich wędrówek.