„Z wielkiej nieśmiałości mej”*),
piszę do Pana, proszę Pana.. Tak do Pana. Nie, nie tego Pana. Do TEGO Pana. Tego, który wczoraj w okolicach godziny piętnastej z minutami schodził pod rondo Śródka z rowerem w ramionach.

Proszę Pana,
jeśli całkiem przypadkiem pracuje Pan w radiu Merkury. I jeśli dziwnym trafem imię Pana brzmi – Sławomir, cudownym zbiegiem okoliczności współgrając z nazwiskiem –Bajew … to ja, Proszę Pana, Pana przepraszam. Chcę Panu powiedzieć teraz DZIEŃ DOBRY.

Wiem. Jestem rażąco spóźniona. Ale wczoraj dręczyła mnie niepewność, oj no! (przez pańskie okulary!), a poza tym to ja, proszę Pana, wzięta z zaskoczenia głupieję:-)

Po co więc teraz to piszę? Bo w miarę oddalania się od ronda – topniały moje wątpliwości i w końcu, rychło w czas, w okolicach rynku wielkopolskiego, podjęłam decyzję, że to jednak był Pan;-)))), a chyba przyzna mi Pan rację, że gdybym wtedy szczerze i od serca ryknęła – to i tak by mnie Pan nie usłyszał (choć nie wątpię, że słuch Pana miewa się wyśmienicie).

I stąd
To właśnie
Dzień dobry
czwartkowe;-)))))
Pozdrawiam
A.

*
A Wy co?
Ładnie to tak cudzą korespondencję czytać?
;-)
Ale niech tam Wam będzie
I moc z Wami
Cześć

*) Bogusław Mec. Znacie? Bardzo ładne. BARDZO. Kto chce posłuchać, niech zawita tutej: http://atia.wrzuta.pl/audio/4gPB9oKhre/boguslaw_mec_-_z_wielkiej_niesmialosci

PS.: No i tak jakby co, to Panie Sławku, moja ewentualna pomyłka nie dezaktualizuje dzień dobry. Nie, nie, nie;-)))))) pozdrawiam.