Książki, które cenię, to te, które mnie zaskakują a tym samym trzymają tak długo aż ich nie przeczytam.

Dużego pola wyboru w zasadzie nie ma. Można zaskoczyć formą (no, to nie wszystkim może odpowiadać) lub treścią. Mimo sporego (tak przynajmniej mi się wydaje) doświadczenia w czytaniu, od czasu do czasu jestem robiona w przysłowiowego konia przez pisarzy i wtedy... jestem zła i zadowolona jednocześnie.

Zła - bo nie lubię kiedy coś dzieje się nie po mojej myśli (budzi się we mnie wówczas naiwny czytelnik, który chce, by wszystko skończyło się tak, jak on sobie to zaprojektował - najczęściej więc "happy endem").

Zadowolona - bo to znak, że autor zrobił coś, by wyzwolić się ze schematu tradycyjnej powieści i by mnie zaskoczyć i wryć się w moją pamięć czytelniczą.

Z "Malowanym welonem" moje losy splatały się już od roku - tyle że to raczej film z Edwardem Nortonem (ach!) mnie prześladował.

Wczoraj przeczytałam książkę. Jednym tchem - w ciągu kilku godzin. I byłam zła..., i zadowolona...