Czy ktoś z Was kiedykolwiek zastanawiał się, kto sprząta te kilogramy ryżu sypane przez gości weselnych pod kościołem? Kto zbiera cierpliwie ten nagły, choć przecież spodziewany grad? Kto w znoju do ostatniego ziarnka dłubie w kościelnym bruku?

Para młoda?, kościelny?, goście?, wikary?, dewotka?, ksiądz?, organista?, grabarz?...

Czy to nie dziwne, że zboże pełne pomyślności nikogo nie wiedzie na pokuszenie, i że nikt na klęczki nie pada przed tą wróżbą radosną? Nawet para młoda… Też jakaś taka niechętna i w kolanach sztywna. Tylko mrówki, bo to one są odpowiedzią, tylko one zawzięcie turlają szczęście do swoich korytarzy. Tak jest. I stąd to powiedzenie, że: fortunę mrówka toczy… czy jakoś tak;-)))

Od dziś proponuję zwiększyć częstotliwość skłonów i spojrzeń uważnych pod nogi, a nuż się okaże, że w mleku i miodzie brodzimy;-)

ano;-)))

A podtekst tekstu taki,
Że w weselach mnie mierzą*)
Oczepiny i flaki;-)))


*) rzecz jasna, nie o branie miary mi chodzi, a o kłucie w zęby, oczy i nerwy;-))))

PS.:
1. Jest mi zimno…
2. Ryż z jabłkiem, cukrem i cynamonem, albo z jogurtem, albo w potrawce…lubię bardzo. Zresztą zjem go w każdej ugotowanej postaci…
3. Teraz jestem głodna…
4. odebrałam dziś bez mała 235464758658969584874373377272 telefonów – ale mnie to nic a nic nie rozgrzało. Co nie znaczy, że oczekuję zwiększenia częstotliwości rozmów na łączach. NIE.

I co jeszcze?
Może
Miłego dnia;-)

Pa.