Im jestem starsza tym robię się bardziej sentymentalna. Dziwne! Wcześniej nie wzruszały mnie pożegnania,rozstania i tylko raz płakałam przez faceta.
A teraz-ktoś bardzo mi bliski wyjechał na dwa miesiące a ja stojąc na przstanku autobusowym płaczę jak bóbr.
Widzę małego kulawego pieska-leci mi łezka(ale rym).
Oglądam stare zdjęcia i wspominam stare dobre czasy i przyjaciół, którzy wyjechali-płaczę.

Po burzliwych kłótniach zamykam się w pokoju i płaczę.
Coś mi się nie uda- płaczę.

Nie wiem co się dzieje.
Kiedyś moja przyjaciółka mi mówiła, że tak będzie, aja się z niej śmiałam.

O kurcze, czy kolejnym etapem będzie płacz i oglądanie komedii romantycznych?
O nie, muszę się jakoś z tego wyleczyć.
Choć troszkę