Więc tak: drogę z przystanku na ulicy Fredry do przystanku pod tytułem: dworzec PKP w Poznaniu, peron siódmy (bom ambitna jak sto mazurów) musiałam pokonać na własnych nogach i dokonałam tego w rekordowym czasie 10 minut _____________________(miejsce na gorące oklaski:)). Kto jest lepszy, niechaj się nie mądruje, ino zgłosi w te pędy do mnie – a zaprzęgnę go do lektyki, którą postanowiłam na.ten.tychmiast sklecić, bo inaczej, jak rany!!, całe lato będę się spóźniać na pociąg.

I żebyście mieli jasny obraz sytuacji na rondzie kaponiera dosiadła się do mnie biedronka z dwukropkiem na grzbiecie, tak więc lekko nie miałam - gnałam z pasażerem.

A przed przerwaniem wstęgi na mecie - w podziemiu PKP, bo dobrego humoru NIGDY za wiele – dojrzałam w pędzie pana, który pod obowiązującym rozkładem jazdy, naklejał napis na czerwonym tle, że oto ten: „ROZKŁAD JAZDY JEST WAŻNY DO 02.07.2008”. Nie, nooooo dzięki wielkie.

Na razie nastrój poprawia mi myśl, że do łóżka dojeżdżać nie muszę;-))))) co będzie jutro przed 16tą – trudno powiedzieć.

PS:
1. No i co? Zaczęłam od WIĘC a ziemia nadal się kręci. Poloniści, Wy to dopiero jesteście…;-))))

2. Oszczędzam Wam szczegółowego opisu jazdy tramwajem 17, gościu siedzący za sterem zapomniał po prostu, że wiezie pasażerów i hamował ostro co pół minuty…nic wartego uwagi.

3. Autobus za tramwaj, to wzór badziewia, ale o tym kiedy indziej, na razie muszę wyczyścić klawiaturę z piany.

Dobrej nocki.

No i specjalne podziękowania dla nóg;-))))) podziękujcie też swoim - pamiętajcie, tak jak ja - macie tylko jedną parę:-))))